Hoe het ego inspiratie kaapt

Er is inspiratie, een ingeving en er is oorspronkelijk plezier en enthousiasme in dat idee. Ik ga er toegewijd mee aan de slag. En langzaamaan verandert er iets. Het stroomt niet meer vanzelf zoals het eerst deed. Ik moet me ertoe zetten. Dat is er veranderd. Ik moet.

Van wie moet ik? Van mezelf. Maar welke zelf is dat? Toen realiseerde ik mij: mijn inspiratie wordt gekaapt door mijn ego. En mijn ego (inclusief pijnlichaam) heeft zijn eigen doelen en motivaties. Het wilt zich bewijzen, liefde en waardering krijgen. Oftewel het komt iets halen.

Maar mijn ziel/Zelf wilt iets brengen, iets geven vanuit inspiratie, als liefde en in vrijheid. Hetgeen waardoor ik zo geïnspireerd ben, verliest zijn glans en vervulling op het moment dat de bewijsdrang van het ego er mee aan de haal gaat en ik raak opgebrand in hetgeen wat mij altijd vervulling bracht.

Dan wil ik nog weleens het kind met het badwater weggooien, want ik denk dat waardoor ik in eerste instantie geïnspireerd was, een fout spoor was. Ik bevraag wat ik tot dan toe heb gedaan en vraag me af of het een leugen was. De sprankel van inspiratie voelt mijlenver weg en ik voel me depressief, oftewel onuitgedrukt. Na een tijdje van alles aan de kant te hebben gelegd, kom ik er toch achter dat die inspiratie terugkeert en zich telkens weer kenbaar maakt, dat het er altijd is en zal zijn.

De eerste keer dat ik bovenstaande beweging meemaakte, was op de kunstacademie 10 jaar geleden. Waar ik zo graag wilde voldoen aan de wensen van docenten en ik zo sterk voelde dat ik mezelf moest bewijzen. Terwijl ik diep in mijn hart gewoon wilde creëren, zo eenvoudig was het eigenlijk.

Als kind werd ik geprezen om mijn creaties, dus erkenning en waardering zijn gaan vastplakken aan het creëren. Het creëren werd minder vrij. En op de kunstacademie werd dat versterkt, want ineens werden mijn creaties beoordeeld door anderen die iets te zeggen hadden over mijn voortgang in de studie. En ik voelde me niet zodanig krachtig in mijn Zelf, dat ik oordelen en ideeën van anderen makkelijk naast me neer kon leggen en ze niet persoonlijk kon opvatten.

Nu ben ik hier. Ik ben weer door de diepte van de cyclus heen. Het kan me beangstigen en ontmoedigen. Maar tegelijkertijd weet en zie ik dat ik bij elke ronde weer meer over mezelf leer en beter begrijp wat er gebeurt in mij. Laagjes van onwaarheid en overtuigingen worden afgepeld en ik ontmoet mezelf op een dieper niveau.

Misschien herken je iets van jezelf in dit patroon. Wil je iets delen naar aanleiding van dit verhaal? Voel je vrij. Ik hoor graag van je ♥

Liefs,

Sophie