Over depressie, fomo en doodswens/-angst

Wil ik hier zijn?

Heel eerlijk: vrij regelmatig voel ik dat ik hier niet wil zijn. Dan vind ik het leven veel te ingewikkeld en de meest basic dingen in het leven voelen overweldigend en intimiderend. Ik realiseer me ook dat niet hier willen zijn totaal geen constructieve houding in het leven is. Dat het alles alleen maar moeilijker en zwaarder maakt en tot lijden leidt. Want dat is wat weerstand doet: je laten lijden.

Dat ik hier niet wil zijn, is natuurlijk niet de enige waarheid. Maar als mens voelt het zo echt. Ik voel diep vanbinnen een kracht in mij, die heel graag hier wilt zijn, die van alles te geven heeft en beleven wilt. Voor het gemak noem ik het mijn ziel, het bewustzijn in mij dat na de fysieke dood van Sophie als mens, als vrouw, verder reist.

Juist door die belemmerende gevoelens van niet hier willen zijn en me willen terugtrekken en verstoppen voor het leven, creëer ik nog meer van dat. Want vanuit die houding is werkelijke deelname aan het leven lastig. Het is een soort verlammende staat, waardoor ik moeilijk tot creëren kom. En juist dat laat me nog minder vertrouwen hebben in mezelf en in mijn kunnen en mijn mogelijkheid om met het leven - inclusief uitdagingen- om te gaan.

En dan voelt mijn ziel fomo (fear of missing out), want ik ben hier tenslotte met een bepaalde intentie gekomen, dit bewustzijn zie niet voor niets in 'Sophie'. Het wil het leven als haar ervaren. En Sophie heeft bepaalde talenten die bedoeld zijn om met de wereld te delen. Your gifts are your gifts ;) Je gaven zijn er om te geven.

Maar de mens Sophie die verlamd door angst de tijd voorbij laat gaan, is niet aan het creëren en delen. Dat creëert, wat ik noem, ziele-onrust. Want ik geloof oprecht dat die levenskracht, dat bewustzijn, die ziel in jou aan jouw deur blijft kloppen, totdat jij opendoet.

Nu laat ik dit proces nogal lineair klinken, maar het is meer een spiraal zou ik zeggen. Telkens zijn er momenten van 'Nee, ik durf niet, ik wil niet, ik ben bang' en daarna volgt er overgave en een opening. Want blijven waar je bent, is niet langer een optie.

Depressie, doodsangst en doodswens

Doodsangst is wat ik verklaar als ten eerste een biologische programmering, het lichaam is ontworpen te overleven, vrij logisch. Maar ik denk ook dat de ziel een soort doodsangst kan hebben, omdat het nog niet vervuld heeft waarvoor het hier kwam in dit leven op dit moment. De ziel blijft na de fysieke dood wel voortbestaan, maar deze unieke mens niet en dat is toch wat de ziel als ervaring wilde opdoen.

De doodswens verklaar ik als: het leven is te pijnlijk, ingewikkeld, moeilijk en uitzichtloos. De mens trekt het niet langer en wil verlost zijn van deze ervaring. Óf de ziel heeft vervuld waarvoor het hier kwam: het leven is volledig geleefd, voltooid en af.

Depressie zie ik als de zelfonderdrukking en de pijn van zelfonderdrukking. De unieke mens die je hier kwam zijn, voelde zich niet geliefd, gezien, gewaardeerd en begrepen en dus heeft het aspecten onderdrukt om te overleven in de kudde (want wij zijn kuddedieren). Dit kan leiden tot de doodswens om niet langer de pijn van de disconnectie met het ware unieke zelf te voelen. Of doodsangst: 'Ik leef mijn ware zelf niet, er is nog zoveel te geven.'

De doodswens vanuit urgentie en pijn is voor de ziel nooit een oplossing. Want die wilde hier toch echt een ervaring opdoen, die wilde dit menselijk leven ervaren als die unieke individu.

Dus wanneer ik weer bevangen word door een sterk gevoel van: 'ik wil hier niet zijn', dan herinner ik me dat een deel in mij hier juist heel graag wilt zijn. Hoe kan ik me verbinden met dat deel? Door de dingen te doen waarvan ik aan ga, die het leven in mij doen laten stromen. Door aandacht te schenken aan alles dat wat het leven kleur geeft, bijzonder maakt en dat wat mij laat verwonderen.

Natuurlijk schrijf ik dit alles vanuit mijn eigen ervaringen en beschouwingen. Ik hoor graag van jouw ervaring met dit onderwerp en of je dingen herkent in dit verhaal. Voel je vrij om je ervaringen te delen en me een bericht te sturen.

Liefs,

Sophie